Theaterblog: Remy van Kesteren

We stappen de lente in. Met Remy van Kesteren op zijn harp in ons hoofd. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Door: Theaterblogger Margje

Ik ging naar een concert. Een muziekconcert op de zondagmiddag. Hoe beschaafd klinkt dat? Het klinkt waarschijnlijk nog serieuzer als ik zeg dat ik naar een harpconcert ging. Maar ik vermoed dat het beeld dat ik met deze zinnen schep echt totaal niet klopt met de werkelijkheid. De zaal zat vol jonge en oude mensen, er werd gelachen en gejuicht. Soms leek het alsof we bij een concert van een popidool waren. En misschien was het dat ook wel. Want een harpconcert van Remy van Kesteren is niet zomaar een concert. Het is een muziekvoorstelling van een fantastische muzikant.

"Wat een leuke man!" verzucht vriendin M. vlak voordat het vierde muziekstuk begint. De leuke man zit achter zijn harp en speelt het ene moment gevoelig en klein, maar het andere moment alsof zijn leven ervan afhangt en alsof harp spelen een soort topsport is. Remy van Kersteren maakte een cd vol zelfgeschreven harpmuziek. Omdat hij alle harpmuziek die al bestond ondertussen allemaal wel had gespeeld ("De muziek was op!") en hij toe was aan iets nieuws. Dat ‘iets nieuws’ bleek niet zomaar het zoveelste klassieke muziekstuk voor harp te zijn, maar een swingende en intrigerende muziekstijl die ergens begint bij een restje klassieke muziek en via pop en jazz lijkt te eindigen bij een soort overtuigende vrije improvisatie op wereldmuziek. Samen met zijn band (toetsenist, bassist, drummer en saxofonist) trakteren ze ons op anderhalf uur fijne muziek.

Na een paar nummers went het dat er niet wordt gezongen. Ik ging nooit eerder naar een louter muzikaal concert, dus ik was een beetje bang dat ik het misschien wat te saai zou vinden. Dat ik woorden zou missen bij de muziek.  Maar het blijkt heerlijk te zijn. De muziek maakt indruk, neemt mijn gedachten mee als een soort meditatie en ik bedenk van alles over hoe het leven in elkaar zit. Zelf heeft Remy daar ook een idee over. Hij wil namelijk hoopvol zijn. Tussen de muziekstukken door vertelt hij (op een relaxte en leuke manier) over zijn reizen, de mensen die hij ontmoet, wat hij heeft beleeft en wat hij wil vertellen met zijn muziek. Die verhalen hoor je terug in zijn spel en de sfeer die hij daarmee oproept. Soms is de muziek langzaam en zacht, betoverend mooi, dan weer ruig en luid en swingend. En net als ik helemaal gewend ben aan de muziekstukken zonder zang, komt er opeens een lied voorbij. Zo verrast hij telkens weer en vliegt het anderhalf uur durende concert voorbij.

Er staat na afloop een lange rij bij de cd-verkoop. Iedereen lijkt Tomorrow Eyes te willen kopen. Ik snap dat helemaal. Maar buiten schijnt de zon. Het terras lonkt. "Ik kan over anderhalve week in Steenwijk ook die cd gaan kopen"  bedenk ik. Prima plan. We stappen de lente in. Met Remy van Kesteren op zijn harp in ons hoofd. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Margje

Geschreven blogs door Margje:
Theaterblog: De grote drie
Theaterblog: Watskeburt
Theaterblog: A Chorus Line
Theaterblog: Herman in een bakje geitenkwark
Theaterblog: Tim Fransen
Theaterblog: Diederik van Vleuten
Theaterblog: Elke Vierveijzer
Theaterblog: Niet Schieten!
Theaterblog: Wim Daniëls - Associëren
Theaterblog: Vitamine TH